“Het is gevaarlijk om glutenvrij als een hype te zien.”

Enkele weken geleden kreeg ik een berichtje van een collega in de community van Start-It, Véronique Bockstal. Daarin vertelde ze hoe ze, toen haar leeftijd samen met die van haar partner de 100 bereikte, eindelijk durfde springen en ze samen een eigen zaak opzetten.

Haar verhaal maakte me nieuwsgierig en op een vrijdagnamiddag spreken we af in Sandton Grand Hotel Reylof in Gent. Het regent pijpenstelen buiten. Wanneer we meer dan een uur te laat aankomen op onze bestemming -damn you, Gps!-zitten Lieve en Véronique al op te warmen aan het haardvuur.

Mensen die een start-up beginnen zijn meestal piepjonge hipsters. Fijn om te zien dat op ondernemen geen leeftijd staat.

Véronique: “(lacht) Ik heb altijd al het gevoel gehad dat ik een misfit was in het bedrijfsleven. Ik was perfectionistisch en ambitieus maar het lukte me nooit om me 100% in die bedrijfsstructuren te wringen.
Ik ben wel altijd gefascineerd geweest door ondernemen. Op een gegeven moment begon ik allerlei artikels te verzamelen over mensen die na een vaak succesvolle carrière hun job lieten voor wat het was om in iets totaal nieuws te springen. Ik startte een blog ‘think small first, beproevingen van een aspirant-ondernemer’ waarop ik al mijn mijmeringen en business-ideeën bijhield. Maar zelf de stap zetten, dat kwam er maar niet van.
Toen ik een aantal jaar geleden door een scheiding ging, met een dochter van 18 maand op de arm, zakte de moed om het te proberen onder nul. Maar de goesting bleef. Het was pas toen Lieve opnieuw op de proppen kwam en mijn leven opeens een heel andere wending kreeg, dat ik durfde springen.”

Lieve: “Véronique en ik waren elkaars eerste liefde als twintigers. Maar we gingen toen om allerlei redenen uiteindelijk elk onze eigen weg. Tot ik bijna 20 jaar na onze eerste ontmoeting opnieuw contact zocht en het spreekwoord ‘oude liefde roest niet’ volledig aan ons was besteed.”
Véronique: “Toen ik Lieve terugzag voelde het alsof het gisteren was dat we elkaar nog hadden gezien. De klik was er meteen terug. Nadat we opnieuw samen begonnen, maakten we vrij snel onze professionele balans op. Lieve heeft heel leuke en boeiende jobs gehad in de loop der jaren, maar het kriebelde ook bij haar om haar eigen ding te doen. Ze wou af van het vele reizen die haar internationale job met zich meebracht en wou eigenlijk niet meer voor een baas werken. Dat was koren op mijn molen.
We hebben een zomer lang nagedacht over welk eigen bedrijf we dan precies wilden. Begin vorig jaar hakten we de knoop door en richtten Wheatless & More op.”

Meer en meer mensen hebben last van een voedselallergie of intolerantie. En het aanbod is hier nog niet voldoende op afgestemd.

Waarom kozen jullie precies voor de voedingsindustrie?

Véronique: “Ik heb zelf een aantal jaar geleden ontdekt dat ik een gluten- en lactoseintolerantie heb. Ik had al langer last van lichamelijke klachten, maar kon nooit de oorzaak aanwijzen. Na een heel lange zoektocht kwam de diagnose. Ik ben een enorme liefhebber van kaas en lekker brood, dus ik moest mijn eetpatroon helemaal aanpassen. De zoektocht naar lekkere en gezonde vervangers of alternatieven bleek niet gemakkelijk.”

Lieve: “Meer en meer mensen hebben last van een voedselallergie of intolerantie. En op het vlak van aanbod, zowel binnen retail als horeca, viel nog wat te doen. Er is ruimte in de markt voor lekkere, gezonde en kwaliteitsvolle allergenenvrije producten. We werken ook met een testpanel. Ons credo is ‘als het smaakt naar allergenenvrij, verkopen we het niet’.”

Hoeveel mensen hebben effectief een voedselallergie?

Lieve: “Cijfers variëren naargelang de bron maar zo’n 2 à 4% van de volwassenen en volgens sommige bronnen 10 à 15% van de kinderen hebben er last van. En de problematiek neemt alleen maar toe.”

Véronique: “Met de nieuwe allergenenwetgeving die sinds december vorig jaar van kracht is, steekt de overheid de consument een riem onder het hart. Die wetgeving vraagt onder andere dat horecazaken hun cliënteel informeren over de 14 courante allergenen die aanwezig zijn in de losse voeding die ze verkopen of serveren.”

Het is ronduit gevaarlijk om een glutenvrij dieet zomaar als een hype te zien.

Voor zover ik weet, heb ik geen allergieën. Mij lijkt die glutenvrije voeding vaak een hype of een excuus om meer te vragen voor een broodje. Hoe zien jullie dit?

Véronique: “De glutenvrije hype heeft voor- en nadelen. Langs de ene kant heeft het geleid tot een groter aanbod wat fantastisch is voor mensen met allergieën of intoleranties. Er komen ook meer en meer verkooppunten en horecazaken die glutenvrij serveren. Wie bepaalde allergenen moet mijden wil ook zorgeloos kunnen genieten van een restaurantbezoek. Langs de andere kant is het ronduit gevaarlijk om een glutenvrij dieet zomaar als een hype te zien. Laat me het voorbeeld geven van de vrouw die tijdens een restaurantbezoek aangeeft dat ze geen melk mag hebben. De kok doet er alles aan om haar een alternatief menu voor te schotelen. Maar bij het dessert bestelt ze leukweg een Irish Coffee. “Want dat is toch zo lekker.” De kok denkt in zichzelf: zo erg zal zo’n allergie dan toch niet zijn. En de volgende keer gaat hij er misschien nonchalanter meer om als iemand een of andere allergie claimt. En dan gebeuren er ongelukken.”

Hoe bevalt het leven van een ondernemer jullie? Wat zijn de verschillen met werken in loondienst?

Lieve: “Wel, je bent effectief je eigen baas. In het begin is het soms wennen dat je geen toestemming hoeft te vragen om iets in gang te steken. We beslissen nu zelf wanneer we werken en wanneer niet. Anderzijds draai je ook zelf op voor alles wat misloopt.”

Véronique: “Ik heb co-ouderschap voor mijn dochtertje. Tijdens de weken dat ze bij ons is, brengt een van ons haar naar school en staat ’s avonds aan de schoolpoort. Weg met de voor- of naschoolse opvang en dat vindt zij super. We regelen die week ook geen events of meetings ‘s avonds. Ze is er maar de helft van de tijd dus als zij bij ons is, wil ik er ook zijn. Maar de andere weken werken we vaak door tot ’s avonds laat. Dan zit er geen rem op en moeten we onszelf verplichten om wat rust in te lassen en even niet aan de zaak te denken.

Ik vind ondernemen een rollercoaster van jewelste, met snel wisselende ups en downs. Het is boeiend maar ook vermoeiend. Je wil je project koste wat het kost doen slagen. Je moet verkopen, volume realiseren, je bedrijf leefbaar krijgen. Je moet op zijn minst jezelf terugverdienen – en liefst meer – anders heeft het geen zin. Daar tegenover staat de kick van zelf dingen in gang te zetten en in beweging te brengen.”

Tijdens een ‘Women as leaders’ opleiding zat er een adviessessie van een kleurenconsulente in het programma. Daar heb ik moeite mee.

Waarom denk je dat je zo lang getwijfeld hebt om de stap te zetten?

Lieve: “Ik had vooral schrik om het alleen te doen. Door er met Véronique over te praten en fantaseren, werden mijn angsten kleiner en mijn goesting groter. We zaten compleet op dezelfde lijn. Alleen had ik dit nooit willen doen.”

Véronique: “Goh, ik twijfelde enorm. Ik kon niet kiezen waar ik mijn tanden in zou zetten. Ik had intussen zoveel ideeën en kiezen is verliezen, dacht ik. Het is een lang proces geweest. Uit onderzoek naar vrouwelijk ondernemerschap blijkt dat vrouwen minder snel de stap zetten, minder risico nemen, vaak kleinschaliger denken, minder snel kapitaal ophalen enz. Daar staat dan wel tegenover dat ze ook minder vaak op hun bek gaan (lacht). Onlangs waren we op een netwerkevent rond vrouwen en ondernemen en dan gaat het daar binnen de kortste keren in een vragenronde over kinderen en work/life balance. Tijdens een ‘Women as leaders’ opleiding in de UK een paar jaar geleden zat er een adviessessie van een kleurenconsulente in het programma. Daar heb ik dus moeite mee en dan denk ik wel eens dat we onszelf professioneel blijven ondermijnen.

Zoals blijkt uit de andere interviews die ik op Charlie lees lopen we nog teveel rond met het idee dat we als vrouw op ons eentje alle borden in de lucht moeten houden: werk, thuis, kinderen, relatie, enz. Vrouwen hebben nog te vaak moeite om op te komen voor zichzelf en wat ze willen. Om te zijn wie ze zijn.

Met de hele discussie rond het verhaal van Ilse bleek nog maar eens dat je het als vrouw bijna nooit goed kan doen. Blijf je thuis voor je kinderen, dan word je gezien als te weinig ambitieus. Ga je voor een fulltime en full blown carrière, dan verwaarloos je je kinderen. Damned if you do, doomed if you don’t. Aan alle vrouwen zou ik willen zeggen: heb lak aan wat mensen van je denken, kom op voor jezelf en durf je eigen keuzes te maken. Dat is de snelste weg naar een level playing field.”

Meer info
www.wheatlessandmore.com